Кожны жыхар вескi Чачкава ведае гэтага чалавека. Ён прайшоў цяжкую школу вайны, але i зараз у iм можна пазнаць быўшага ваенага, заўседы падцягнутага i бодрага. Заўсёды са слязамi на вачах ен успамiнае сваю маладосць, апаленую вайной. Не можа без хвалявання гаварыць аб сваiх баявых сябрах i аднапалчанах, якiя засталiся на полi боя. I гэта трагiчнае i гераiчнае мінулае нашага народа нiкога не можа пакінуць раўнадушным, таму, што фронт прайшоў праз iх сэрдца.
Мне асабліва блізкі ён таму, што гэта мой прадзед - Валіцкі Уладзімір Якаўлевіч. Яго маладосць, таксама як і многіх яго аднагодкаў, апаліла Вялікая Айчынная вайна.
Валіцкi Уладзiмiр Якаўлевiч нарадзiўся на Вiцебшчыне 7 студзеня 1926 года. У два гады яго сям’я пераехала ў Кемераўскую вобласць.У горадзе Асiнiкi ён закончыу 9 класаў i адразу быў прызваны ў армiю.
Прайшоў вучэбны лагер на станцыi Усход у падраздзяленнi супрацьтанкавай артылерыi.
У лiстападзе 1944 года быў накiраваны для праходжвання службы на 3-цi Беларускi фронт. Удзельнiчаў у баях ва Усходняй Прусii. У сакавiку 1945года быў адазваны з фронта i накiраваны ў танкавае вучылiшча. Пасля заканчэння застаўся служыць на танкавай базе камандзiрам танкавага экiпажа. Быў зволены ў запас з ваенай службы ў 1951годзе.
Потым была вучоба ў Вышэйшай школе мiліцыi, работа начальнiкам гарадскога аддзялення мiліцыi горада Асiнiкi Кемераўскай вобласці. Калi выйшаў на пенсiю ў 1976 годзе, пераехалi ў веску Чачкава Мiнскага раена. Дзеду вельмі спадабалася прырода гэтай вёскі, паколькі там есць возера і лес. Там жа ён набыў сабе пчальнік.З гэтага пчальніка ён прыносіў і зараз прыносіць свежы салодкі мёд.Гэты мёд любіць і есць ўся наша сям’я.
За час службы ўзнагароджаны 24 медалямi i нагруднымi знакамi.
Мешчаракова Ліза
выпускніца 2013 года.
